De liguster is een geslacht bestaande uit zo'n kleine 50 soorten, zowel wintergroene als níet wintergroene, struiken en (kleine) bomen. Deze soorten komen van oorsprong uit Europa, Noord-Afrika, Azië en/of Australië, en willen elders nog wel eens uitgroeien tot een plaag. De wilde liguster (ligustrum vulgare) is inheems in de Lage landen en blijft als het niet te hard vriest wintergroen. De wilde liguster wordt wel gebruikt in heggen, omdat de plant goed tegen snoeien kan.
De Romeinen hadden al door dat de liguster erg geschikt was om in hun tuinen te planten. De liguster heeft klein gebladerte, waardoor ze makkelijk strak gesnoeid kan worden. De Romeinen gebruikten hagen zoals de liguster en de buxus om tuinsculpturen van te maken.
De geur van de sierlijke bloemen van de diverse soorten liguster kan overweldigend zijn. Na de bloei vormen zich (voor de mens iets giftige) besjes die bij de vogels populair zijn. De bloemen en vruchten komen vooral te voorschijn wanneer er minder fanatiek wordt gesnoeid. Van een strak geschoren haag zal onze honingbij minder te genieten hebben. Probeer op zijn minst pas te snoeien na de bloei.
De ligusters werden in de jaren 70 massaal aangeplant, maar sindsdien hebben ze plaats gemaakt voor de taxus en laurierkers. Redenen: bij te weinig snoei zakt de liguster uit, en bij zeer strenge vorst laat de liguster toch alsnog al zijn bladeren vallen.
Een uitgezakte haag kun je echter "simpelweg" weer nieuw leven geven door de haag tot op 30 centimeter boven de grond af te zagen. Binnen de kortste keren zal de liguster weer uitlopen om weer een mooie dichte haag te vormen. Ook bij nieuwe aanplant is het aanbevelenswaardig om de Liguster direct tot 25 centimeter boven de grond af te knippen.
